Aan de kant geduwd

Je hebt van die mensen, die zijn zo egoïstisch en arrogant dat ze verwachten dat anderen voor hen aan de kant gaan, als ze langlopen.

Ben jij degene die aan de kant gaat voor een ander? Of blijf jij recht op je doel aflopen?

Wandelen

Kiezelsteentjes kraakten onder mijn schoenzolen toen ik over het kronkelpad langs het water liep, terwijl de zon mijn ogen deed toeknijpen. In mijn oren klonk een podcast over het creëren van een gezonde financiële mindset, waar ik met veel interesse naar luisterde.

Een aantal meter verderop kwam een vrouw op mij aflopen. Eerst dacht ik haar te herkennen en dacht ik nog: ‘Leuke vrouw. ze ziet eruit als iemand met zelfvertrouwen’.
Die gedachte veranderde toen ze aan ‘mijn’ kant van het pad bleef lopen. We leven immers in Nederland en dan rijdt en loop je aan de rechterkant, toch? Daarom verwachtte ik dat ze aan de kant zou gaan, maar niets was minder waar. Ze bleef recht vooruit lopen, zodat ik op het laatst verbaasd twee stappen naar rechts zette – de berm in.

Wat een trut!

Ik was boos, omdat ze niet voor mij aan de kant ging. Omdat ik ongewild voor haar in de berm moest stappen, waar ook nog eens hondenpoep en andere ondefinieerbare rotzooi ligt! Ik was boos omdat ze zomaar egoïstisch bleef lopen op ‘haar’ kant van het pad, en verwachtte dat ik voor haar aan de kant ging.

En ik deed het ook nog. Zoals altijd.

Mijn boosheid veranderde in verbazing, toen ik mezelf hoorde denken.
Verbaasd, om wat ik zojuist had gedaan. En verbaasd over wat en hoe ik over deze vrouw dacht.

Aan de kant staan

Nog geen drie meter verderop ben ik stil gaan staan, en keek haar na toen ze met grote passen verder liep, zich er klaarblijkelijk niets van aantrekkend of compleet onbewust was van wat er zojuist was gebeurd.

Waarom zet ik mezelf altijd aan de kant om anderen te laten shinen? Klonk een stem in mijn hoofd. Ik stap blijkbaar liever in een smerige berm, dan dat ik mijn plek inneem en op ‘mijn pad’ blijf wandelen.

Ik was boos op mezelf omdat ik dat weer liet gebeuren. Leer ik het dan nooit?

In het boek Socrates op Sneakers leerde ik om betere vragen te stellen. De volgende kwam in me op:
Wat zou er zijn gebeurd als ik op mijn pad was blijven staan?
Meteen voelde ik angst om tegen haar op te botsen omdat ik dan, voor mijn gevoel, aan de ‘verkeerde’ kant zou gaan lopen. Ik was bang om een conflict te creëren, en dat vermijd ik (als Enneagram type 9) als de pest, dus zette ik mezelf letterlijk aan de kant.

Van leuk naar trut, en weer terug

Ergens vond ik het ook wel bewonderenswaardig wat ze deed. Mijn gevoel zegt nog steeds dat zij aan de verkeerde kant liep en dat ze ook wel aan de kant had kunnen gaan, maar toch.

Zou ik het hebben gedurfd? Nee, ik ben een people pleaser en ga een kilometer van te voren al voor anderen aan de kant. Dat zou ook wel iets minder kunnen, want in het verleden behaalde resultaten (red. over me heen laten lopen) kunnen in de toekomst weer worden herhaald.

Dat wil ik voorkomen, maar hoe?

Plant je f*ck-its

Een les die ik je kan aanraden is om een perkje met f*ck-its aan te leggen.
Dit is zo’n gevalletje teach what you need to learn most – Ik zou me kapot schamen als je mijn miezerige bloempjes zou zien, maar er groeien er wel een paar.

Wel is er één belangrijke regel: Geef ze niet te veel water. Anders groeien ze te hard en is de verleiding misschien groot om er teveel weg te willen geven, waardoor je arrogant kunt worden. Dat wil we natuurlijk voorkomen.

Deel bijvoorbeeld een f*ck-it uit aan degene die denken dat jij jouw doel niet gaat behalen.

Mijn eerste f*ck-it ga ik dragen tijdens mijn volgende wandeling.
Mocht ik diezelfde vrouw weer tegenkomen, en ze blijft weer aan ‘mijn’ kant lopen, stap ik uit mijn comfortzone en loop naar de ‘verkeerde’ kant. (stil blijven staan gaat me nog iets te ver, dan voel ik me heel egoïstisch)
Ik zal naar haar glimlachen, vriendelijk hallo zeggen en er verder niets van vinden.

EDIT: Bovenste regel is twee dagen later echt gebeurd, precies zoals ik het had opgeschreven!! Ze zei hallo terug en ik heb de rest van de weg naar huis met een big smile rondgelopen. Dit is te grappig! Mijn plantje heb ik thuis denkbeeldig op een vaasje gezet.