Orick is de personage die ik maakte met de Story cubes, vandaag komt hij in deze blog tot leven.
In de blog; Personage maken met Story Cubes leg ik uit hoe je dit doet.
Op Pinterest zocht ik foto’s die ik bij zijn wereld en personage vond passen en aan de hand daarvan heb ik een kort verhaal geschreven. Ik hoop dat je het leuk vind!
De droom
Als Orick wakker wordt, weet hij een moment niet waar hij is. Alweer diezelfde droom gehad.. Het voelde zo echt. Alsof iemand hem steeds aanspoort de informatie door te geven, voordat het te laat is. Orick wist dat hij er gehoor aan zou moeten geven, maar nog niet precies hoe.
Snel stond hij op en kleedde zich aan. Voor de spiegel bekeek hij zichzelf. Hij was trots op zijn donkerbruine huid waar nog maar weinig rimpels in te zien waren en zijn grijze baard. In de keuken maakte hij een thee van lavendel, goudsbloem en paardenbloem die hij had geplukt op zijn reis, de afgelopen week. Odessia was prachtig in het voorjaar. Elk jaar reed hij daar heen om zijn kruidenvoorraad aan te vullen en op bezoek te gaan bij vrienden. Odessia stond bekend om zijn grote vlaktes vol met wilde bloemen en fruitbomen. Veel anders dan zijn eigen woonplaats, Waya. Dat was bergachtig en bestond uit wijn- en thee gaarden die tegen de bergen op waren geplant.
Vandaag ging hij weer naar huis. Hou zou het daar zijn? Hij was ruim drie weken weg geweest. Zou Mirai nog bezig zijn om zijn schildpad te temmen? In zijn hele 324 jaar had Orick nog nooit zo’n eigenwijs beest meegemaakt!
Mirai.. Hij miste die gevoelige jongen. Mirai was het tienjarige zoontje van de Leider en ondanks dat hij daardoor een hoge status in de stam had, werd hij net als iedereen normaal opgevoed en uitgedaagd om alle levenslessen zelf te ondervinden.
Orick was het helemaal eens met deze aanpak, ook al had hij zelf geen kinderen. Er waren Leiders geweest die hun kinderen compleet verwende. Dat was 250 jaar geleden veranderd. Orick was een van de weinigen die dat nog kon navertellen. Iedereen vond het een wonder dat hij zo oud en vitaal was. Zelf wist hij wel beter. Het kwam omdat hij een speciale band had met de natuur. Zo’n band zag hij in sommige kinderen en als hij de kans had, begon hen meteen te onderwijzen. Hij vond het geweldig als de kinderen dan opbloeiden door informatie over bomen- en plantenkunde en over hoe de mensheid met de wereld kon samenwerken.
Zijn moeder vond hem een grote dromer terwijl zijn vader niet goed wist wat hij met Orick aan had gemoeten. Oricks vader vond dat hij iets nuttigs moest leren om zijn geld te verdienen en niet de hele dag praten over bloemetjes, bijtjes en de krachten van de natuur. Zijn ouders waren overleden toen Orick 60 was, dat was al weer 264 jaar geleden! Wat ging de tijd snel. Hoe lang mocht hij nog op deze aarde zijn? Volgens zijn droom niet meer zo lang…
Vroeger leefden de mensen niet zo goed met de natuur als nu. Toen bestond er nog asfalt op de straten en werd de aarde vervuild door giftige stoffen uit voertuigen en bedrijven.
01-01-3030 was de dag van de Grote Staking. Vanaf dat moment veranderde alles in de wereld. Orick keek door het keukenraam naar buiten en glimlachte. Het is beter nu, dacht hij genoegzaam.
Het uitzicht bood hem veel groen en een regenboog aan kleurige bloemen. Er vlogen vogels langs die voor de Grote Staking nog niet eens bestonden!
De aarde bedankt ons voor de goede zorgen van de afgelopen jaren, dacht hij.
Een vogel landde in het raamkozijn dat iets open stond en begon vrolijk te fluiten.
‘Ook goedemorgen, kleintje.’ antwoordde Orick lachend en het vogeltje vloog weer weg.
Hij pakt zijn weinige spullen bij elkaar en bond het in een doek zodat hij dit op zijn rug kan dragen. Voordat hij de deur achter zich dicht trok, keek hij nog even de kamer rond. Dit was toch wel een van zijn lievelingshotels. Een prachtig gebouw dat rond de grootste boom in Olgart was gebouwd. Het hotel bood plek aan 300 gasten. Waarschijnlijk kwam het omdat het gebouw leek op zijn eigen boomhut appartement. Nadat Orick zijn sleutel had ingeleverd bij de receptie, liep hij naar buiten.
De zon scheen en de lucht was helder blauw. Eenmaal met zijn blote voeten in het gras, ademde hij eens diep in.
‘Goedemorgen, Aldabra.’
Orick’s schildpad zat in de zon te genieten van een krop sla die hij uit de tuin had weten te plukken. Her en der liepen nog meer schildpadden van andere gasten.
‘We gaan naar huis.’ Aldabra hief zijn kop en bleef Orick aankijken terwijl hij op zijn gemak zijn bek leeg at. ‘Vandaag nog?’ vroeg Orick sarcastisch, waarop de schildpad een demonstratief geknor liet horen. Orick aaide hem over zijn schild. Hij hield van Aldabra alsof het zijn eigen kind was.
Orick had door de jaren heen met verwondering gekeken naar de veranderingen op de wereld. Sinds de grote Staking was alles verandert. Een week voordat de staking begon, waren er binnen een week tientallen tornado’s, vulkaanuitbarstingen, overstromingen en aardbevingen over de hele wereld geweest. Toen werd de mensheid letterlijk wakker geschud. De aarde had rust nodig. Het was uitgeput. Vanaf de Grote staking, reed er geen voertuig meer over straat. Vliegtuigen bleven in de hangars en veel bedrijven moesten hun deuren sluiten om de vervuiling te minderen. De mensen begonnen zelf groenten te verbouwen en taken te doen op grootmoeders manier. Na 50 jaar kwam men erachter dat de mensen ouder werden en alles in de natuur leek groter te groeien.
De grootste schildpad van voor de grote Staking, kwam niet hoger dan net boven zijn knieën. Orick’s eigen schildpad, Aldabra, was ongeveer 1,5 meter hoog. En als hij zijn kop uitstrekte, nog langer!
Daarnaast waren er nieuwe dieren- en plantensoorten ontstaan, doordat de mens de natuur zijn gang liet gaan. Sindsdien was Orick alles gaan documenteren, zodat er niets verloren ging. Ook alles wat er bestond voor de grote Staking, want hij vond dat dat niet verloren mocht gaan. Iedereen moest weten hoe het er 300 jaar geleden uit zag, hoe de mensen toen deden en dat dat niet goed was. Die informatie hield hij wel voor zichzelf. Toch drongen zijn dromen hem aan om deze wetenschap door te geven. Waarom was dat belangrijk? Het leven was toch goed zo? Ergens was hij zelfs bang dat iemand dit ging gebruiken om de wereld van toen weer op te pakken. En toch, hij had die droom nu zo vaak gehad dat hij er wel wat mee moest doen.
Orick klom op de rug van Aldabra en ze begonnen aan hun terugreis. De ochtendzon gaf veel kleur aan de natuur. Het bos waar ze door heen liepen, rook heerlijk, omdat het de vorige avond had geregend. Dat moest wel zijn favoriete geur zijn, op de geur van een stoofschotel na dan. Hij begon al haast te watertanden bij dat idee. Misschien zou zijn lieve buurvrouw Abbie wel een maaltje voor hem maken als hij weer thuis was.
‘Wat een prachtige dag om te reizen, Aldabra.’
Hij wist dat hij nooit reactie zou krijgen van zijn reisgenoot, maar genoot wel van het praten tegen hem.
‘Nu nog uitzoeken wat die gekke droom betekent en wat ik er mee moet doen. Echt, Aldabra, die droom.. Het achtervolgt me al een aantal nachten. Had ik je al verteld waar het over ging?’
Aldabra maakte een grommend geluid.
‘Ok, luister goed. Al een aantal keer had ik een droom over een vergadering waar ik bij was. Aan de tafel zaten acht mannen. Die ben ik allemaal, alleen in verschillende leeftijden. Zelfs ik als tienjarige zit er tussen! Maar goed, de vergadering dus. Daar bespreken we wat er gedaan moet worden aan de rebellen. Groepen die opstanden beginnen en die weer naar de wereld willen van voor de Grote Opstanding. Die mensen zeggen dat de Machtige Heerschappij van de Wereldorde deze dingen niet langer mogen tegenhouden. Hoe kunnen ze dat nou willen? Alles is zoveel beter dan voor de Grote Opstanding! Ik krijg die droom nu zo vaak dat ik haast geneigd ben om zelf naar de voorzitter van de Wereldorde te stappen.’
Aldabra stopte, rekte zijn nek uit en keek Orick aan.
‘Je hebt gelijk. Als ik die droom nog een keer heb, ga ik naar de voorzitter..’
Aldabra liep weer verder en Orick zonk weg in gedachten, terwijl hij zijn vingers keer op keer langs zijn baard liet glijden.
Ineens schrok Orick op. Hij was blijkbaar in slaap gedommeld. Dat gebeurde hem wel vaker de laatste tijd. Hij werd echt oud.. Gelukkig wist Aldabra de weg. Orick zag dat ze al bijna bij hun dorp waren. Heerlijk, weer thuis!
In de verte kwam een groep kinderen op hem af rennen en riepen zijn naam. Al snel zag hij dat Mirai voorop riep en hij moest glimlachen. Wat geweldig dat de kinderen hem zo ontvingen! Maar zijn blijdschap zakte snel weg. Toen Mirai dichtbij genoeg was riep hij ‘Snel Orick, de voorzitter van de Machtige Heerschappij van de Wereldorde wacht op je! Ze hebben je hulp nodig!’
Wees de eerste om te reageren