Klimwedstrijd op ladders

Het leven is als een klimwedstrijd. We beginnen onderaan de eerste lat en klimmen steeds hoger. Zodoende leren we steeds meer. De een is heel snel boven, de ander gaat via een toeristische route. Er is geen goed of fout in de manier van het beklimmen van je levensladder.

Toch is er 1 ding heel belangrijk als je de juiste uitkomst wilt hebben.
De ladder moet namelijk wel tegen de goede muur staan…

Staat jouw ladder goed?

Is de ondergrond niet te hobbelig?
En staat ie tegen de juiste muur?

Dit vraag ik omdat ik mijn ladder nog wel eens heb verplaatst. Uit vrije wil en omdat het soms noodzakelijk was.
Allereerst omdat ik nu mijn eigen persoon ben en niet meer dagelijks onder de invloed ben van mijn ouders. Dit is niet gemeen bedoeld, het is gewoon de waarheid voor iedereen die uit huis gaat.
En ik ben veranderd, omdat ik gewoonweg niet meer dezelfde waarden en normen hanteer dan toen ik 15 of 20 was.

Met mijn eigen gezin leef ik volgens de regels die ik met manlief heb ‘bedacht’. Een deel ervan is te herleiden naar onze eigen opvoeding, gemixt met wat wij goed achten in de opvoeding van onze zoon.
Er zijn altijd dingen die je nooit hetzelfde wilt doen dan je ouders. Dat is juist gezond!
Jij moet het op jouw manier doen.

Wanneer je nog te jong bent om zelf te beslissen, zetten je ouders de ladder tegen muren aan die zij goed achten voor jou. Logisch, toch? Maar wanneer je ouder wordt en jouw ladder vergelijkt met anderen, kan het soms niet fijn voelen.

Het ligt niet aan je ladder! Tenzij je jouw ladder (jouw leven) verwaarloosd natuurlijk…

Zorg dat jouw ladder tegen de juiste muur staat, dan kan je je klimwedstrijd makkelijker voltooien.

Dus…

Tegen welke muur is jouw ladder gezet toen je jong was?
Durfde jij als kind daar met je ouders over te praten?
Mocht jij je ladder verzetten?
Passen de muren nog bij jou of ga je vandaag nog je ladder verzetten?

als ik later groot ben…

• Eet ik alles wat ik lekker vind.
• Blijf ik zo lang op als ik zelf wil
• Kijk ik naar alle tv zenders die ik niet mocht kijken van mijn ouders
• Geef ik geld uit aan dat was ik wil

Herkenbaar?

‘Als je een eigen nummer voor je deur hebt mag je alles zelf bepalen, tot dan moet je je aan onze regels houden.’

papa en mama

En dan ben je volwassen en wordt er van je verlangd dat je zonder hoogtevrees en zonder te wiebelen op je ladder blijft staan. Je moet ineens je eigen klimwedstrijd aangaan met het leven dat jij wilt leven. De muren uitkiezen die bij jou passen, maar er wordt toch wel van je verlangd dat je de juiste kiest.

Met andere woorden: doe toch maar dat wat wij voor je hebben uitgekozen. Dat is veilig en vertrouwd. En daarbij, wat zullen de anderen wel zeggen als jij een andere muur kiest?!

Misschien heb jij gewoon overal schijt aan gehad en eigenhandig die ladder verzet, wat je ouders/verzorgers er ook van vonden. Of heb je de klimwedstrijd gestaakt/gepauzeerd, omdat je wel goed op je plek zit en niet zo nodig hogerop of meer hoeft.
Dat klinkt misschien egoïstisch, maar ik vind het eigenlijk heel knap. Als je dat doet, weet je wat je nodig hebt in jouw leven en durf je op te komen voor jezelf.

Je bent niet geboren om andermans leven te leven.

De klimwedstrijd van mijn zoon

De ladder van mijn zoon is al een aantal keer door ons verzet, en later ook door hemzelf.

Hij is twee keer van school gewisseld i.v.m. verhuizing, en door zijn diagnose autisme, en we zijn een aantal jaar gelden bij de kerk weggegaan.
Deze ladders hebben mijn man en ik dus voor onze zoon verzet. Maar als hij toch een religie wil volgen, dan is hij daar vrij in.

Dat waren een paar grote veranderingen (muren), maar er zijn ook kleine dingen zoals b.v. content kijken.
Hoe ouder hij wordt, hoe meer hij zelf mag beslissen wat hij consumeert.
Natuurlijk moeten wij daar wel een hand in houden, zeker om zijn autisme, maar ook omdat hij ‘nog maar’ en toch ‘al’ 13 jaar is.

Ik zie hoe hij zijn eigen smaak en keuzes ontwikkeld, sinds we hem vrijer laten. Hij communiceert op zijn eigen wijze. Lekker eigenwijs. En omdat wij hem daar vrij in laten en over alle onderwerpen kunnen praten, komt hij ook met de mooiste, leukste en grappigste vragen of onderwerpen.
Ik smul er van!

Ook geven we hem kleedgeld en hij mag echt 100% zijn eigen kleding uitzoeken. En we laten we hem heel vrij in hoe hij zijn zakgeld spendeert, maar we onderwijzen hem wel steeds meer over financiën en waarom sparen belangrijk is. Waarom leren ze dit eigenlijk niet op school?

Het enige waar we streng in zijn is hoe hij met anderen omgaat; respectvol.

Durf jij je kind zijn/haar eigen keuzes te laten maken?

Af en toe vind ik het ook nog heel spannend, omdat ik het wel even voor hem wil doen. Dat is goedbedoeld, maar ik heb zelf geleerd dat als iemand alles voor mij doet, ik juist leer dat anderen het wel voor mij oplossen.
Je kan veel beter een ander laten klooien totdat diegene het zelf kan.

Een kind zegt niet voor niets ‘zelluf doen!’.