Het was al weer een tijd geleden dat ik een kort verhaal had geschreven, daarom hier een verhaal over de mooiste bloem. Mijn planning is om elke twee maand een kort verhaal online te zetten, dus hou je van lezen, houd dan mijn blog in de gaten.
Veel leesplezier.
De mooiste Bloem
Op blote voeten loop ik door een grasveld. Het is doodstil, geen zuchtje wind te voelen. Ik voel me hier goed, alsof ik hier hoor. Al weet ik niet waar ik precies ben. Toch weet ik dat ik deze plek snel weer zal verlaten.
Zo ver ik kan kijken, zie ik gras. Grote bomen staan her en der verspreid en zijn volop in bloei. Bloesem dwarrelt naar beneden. Ik sta stil en adem een keer diep in en uit. Wat voelt het hier vredig en liefdevol, zo zou ik me altijd wel willen voelen.
Ik loop weer verder, iets zegt me dat ik voort moet maken, omdat ik verderop iets moois zal vinden. Een opgewonden gevoel overspoeld me, waarna ik grotere stappen zet. Het gras kriebelt tussen mijn tenen, maar daar schenk ik geen aandacht aan. Hup! Sneller lopen, want ik moet het vinden. Mijn hart begint sneller te slaan van opwinding.
Een paar meter voor me zie ik iets glinsteren in het gras. Dat moet het zijn! Ik begin te rennen. Hijgend kom ik tot stilstand en zak door mijn knieën. Ik ga languit op mijn buik liggen, en leg mijn handen onder mijn kin. Voor me in het gras zie ik de mooiste bloem die ik ooit in mijn leven heb gezien. Roze met wit en een donkerpaarse kern. Knalgele sprietjes staan parmantig in het midden omhoog. De groene bladeren omringen haar als een krans. ‘Prachtig,’ hoor ik mezelf zuchtend zeggen.
In mijn ooghoek zie ik iets bewegen en ik kijk verrast op. Om mij heen groeien bloemen uit de grond. Zo mooi en elke bloem is weer anders en zo mooi… Ik draai me weer om en begin de bloemen met elkaar te vergelijken. Het is niet precies te beschrijven, maar toch vind ik deze ene bloem voor me echt het mooiste.
Dan kan ik mijn verlangen niet meer inhouden en strek mijn hand uit. Voorzichtig. Ik wil de blaadjes aanraken en de zoete geur ruiken, waarvan ik weet dat het om haar heen hangt. Mijn vingers komen langzaam dichterbij en net voordat ik de blaadjes aanraak, vervaagd mijn beeld en wordt het donker voor mijn ogen. Paniekerig kijk ik om me heen, want nu ben ik de mooie bloem kwijt!
Wanneer mijn beeld weer kleur krijgt, kijk ik een verward om me heen. Ik lig op mijn buik in bed en heb mijn arm uitgestrekt, rijkend naar mijn lief, die naast me ligt te slapen. Een lach trekt over mijn gezicht. Wat is ze mooi!
De zonnestralen die door het gordijn gluren, geven haar zongebruinde huid een prachtige glans. Haar haren lijken in de ochtendzon donkerder en liggen verwaaid over het kussen. Voorzichtig streel ik met mijn vinger over haar wang en vind mijn weg via haar nek naar haar bovenarm. Loom gaan haar ogen open en ze kijkt me een seconde verward aan, maar dan lacht ze. Een kriebel trekt door mijn buik en ik zeg: ‘Jij bent de mooiste bloem.’
Haar lach klinkt als een klaterende waterval, haar ogen stralen als de zon en glinsteren ondeugend. Deze wilde bloem is niet te plukken en ze is er zeker niet een om in een vaasje te stoppen. Ze is vrij, en toch van mij.
Wees de eerste om te reageren