Ik kijk over de tafel naar naar mijn moeder. Ze ziet er zenuwachtig uit en ontwijkt zijn blik als hij haar aankijkt. Zouden mijn ouders hem accepteren?
Vandaag is het de eerste keer dat ze hem in levende lijve zien en ik wil graag dat ze hem leuk vinden, want over een maand gaan we trouwen. Het voelt belangrijk dat ze me hun zegen geven, juist om alles wat we hebben meegemaakt en de strijd die tot dit punt is geleverd.
Mijn ouders hadden namelijk mijn toekomst voor me uitgestippeld maar ik heb een andere afslag genomen. Vele malen hebben we hier ruzie over gehad, maar ik bleef bij mijn besluit. Het was niet mijn toekomstplan. Ik wou niet tussen de madeliefjes en bergen van Zwitserland leven. Al sinds ik tien jaar was, had ik een wens om naar New York te verhuizen, ruim 6000 km verderop.
Toen mijn ouders 40 jaar geleden trouwden, zijn ze hier gaan wonen. Een typisch Zwitsers chalet van hout met een schommel op de grote veranda en blauwe gordijntjes voor de kleine ramen. Het huis is al eeuwen in de familie en gaat van vader op zoon. Bij ons zal dat stoppen. Ik ben hun enige kind. Zou mijn vader teleurgesteld zijn dat ik een meisje ben en niet van plan ben hier mijn dagen te slijten?
Begrijp me goed, het is hier prachtig. Het huis ligt in een dal tussen hoge bergen en vlakbij is een meer waar ik vele zomers in heb gespeeld en gezwommen met kinderen uit de buurt.
Het huis is oud en kraakt bij elke stap die je zet. Mijn vader moet elk jaar kieren dichten die zijn ontstaan door de hete zomerzon en de ijskoude winters. Moeder natuur heeft geen affectie voor dit huis. Zelf ben ik bang dat het binnenkort als dominosteentjes om zal vallen.
Ondanks vele fijne herinneringen die ik hier heb gemaakt, wil ik hier niet wonen. Ik heb voor mezelf gekozen.
Het begon allemaal op vakantie
De dag van vertrek was ik helemaal opgewonden. Ik, Emmy, het stille en fantasierijke meisje uit het dal, nam voor het eerst in haar leven een vliegtuig naar New York. In haar eentje!
Wacht, ik moet wel eerlijk blijven. Het was eigenlijk een werk en stage vakantie en het ging uit van school. Maar goed, ik ging naar New York! Naast dat ik daar stage zou lopen bij een uitgeverij en de zaterdagen zou werken bij een sapjesbar, zou ik tijd genoeg over hebben om de stad te verkennen.
Op de eerste werkdag bij de sapjesbar kwam er een knappe vent binnen. Zijn mooie ogen waren het eerste dat me aantrok. Ze waren geel. Door zijn zwarte haar stak die kleur extra scherp af. Eerst dacht ik dat hij lenzen droeg ofzo en mijn collega, Odette, waarschuwde me meteen. Ze had hem nooit vertrouwd, maar daar trok ik me weinig van aan. Het was of New York het een en ander in mij had losgemaakt. Ik was zorgeloos en roekeloos.
Na werktijd stond hij me op te wachten en nam me mee uit eten. Hij stelde zich voor als Danny en zei dat hij 32 jaar was, wat betekende dat hij 9 jaar ouder was dan ik. Als mijn ouders mij op dat moment hadden gezien, zouden ze me daar hoogstpersoonlijk weg hebben gehaald. Des te meer reden om er mee door te gaan, bedacht ik.
Danny was mysterieus. Hij vertelde niet veel over zichzelf en deed het af als ‘ik ben niet interessant’ waarna ik over mezelf moest vertellen. We zagen elkaar dagelijks en gedroegen ons als verliefde tortelduifjes. De dagen vlogen voorbij en toen was ineens daar de dag dat ik naar huis moest. Wat heb ik gehuild! Ik wou bij Danny blijven, in New York. Ik was zo gaan houden van de drukte en de bedrijvigheid. Ook had ik in korte tijd nieuwe vrienden gemaakt en die waren duizend keer interessanter dan de vriendinnen in Zwitserland.
Was dit het einde of zou een lange afstandsrelatie lukken?
Danny troostte me en zei dat hij ook niet zonder mij kon en dat hij wou dat ik bleef.
Op de laatste avond voor mijn vertrek gingen we naar ons favoriete restaurant. Na een heerlijk diner werd het toetje geserveerd. Chocolademousse in de vorm van een hartje en daar bovenop lag een ring. Danny zakte op één knie en vroeg me ten huwelijk! Natuurlijk zei ik ja! We spraken af dat ik zo snel mogelijk terug kwam en bij hem kwam wonen. Blijkbaar had hij in de 2 maand dat ik daar was niet stil gezeten. Hij had formulieren opgevraagd en ik hoefde alleen maar een handtekening te zetten, dan zou hij er voor zorgen dat ik een New Yorker werd. En ik kon me nu gaan verheugen op onze bruiloft. Zo gauw ik terug was, zouden we alles samen regelen.
Het moeilijkste kwam nu
Terug naar mijn ouders en hen alles vertellen. Ik had zijn naam een keer genoemd aan de telefoon en toen m’n moeder panisch vroeg of hij mijn vriend was en of ik toch alsjeblieft geen gekke dingen had gedaan, heb ik maar niets gezegd.
Papa haalde me op van het vliegveld en thuis gingen we aan de keukentafel zitten. Het voelt als gisteren, al is dat nu een half jaar geleden. Ik zie onszelf weer aan de keukentafel zitten, maar dan zonder Danny..
Het is in Zwitserland oorverdovend stil, vergeleken met New York. Mama zet een mok dampende koffie voor me neer die ik dankbaar aan neem. Ik vind het moeilijk om een houding aan te nemen. In New York voelde ik me zo op mijn gemak, hier niet. Komt het door de starende ogen van mijn ouders? Of de wetenschap dat ze alles zullen afkeuren..
‘Nou, Emmy, laat ons nu maar die foto’s zien. We zijn erg benieuwd naar wat je hebt meegemaakt.’
Zwijgend haal ik mijn laptop tevoorschijn en open het document met de naam New York. Foto’s van mijn werkplek, baas en collega’s, de stageplek bij de uitgeverij, mijn vrienden die ik mis en een foto van Danny en mij met onze armen om elkaar heen geslagen. Ik zie twee paar wenkbrauwen omhoog schieten. Ik schraap mijn keel en begin te vertellen.
‘Dit is Danny. Mijn vriend. Hij euhm.. ‘ ik weet even niet goed of ik al moet vertellen dat we gaan trouwen.
Mijn ouders kijken me ontsteld aan. Papa staat op en verlaat de kamer. Hij smijt de deur achter zich dicht. Mama kijkt me verdrietig aan.
‘Je gaat ons verlaten.’ Het doet pijn dat ze zo reageren. Zijn ze dan helemaal niet blij voor me dat ik een geweldige vent heb ontmoet? Één die me zoveel liefde en inspiratie geeft en zal blijven geven omdat hij is zoals hij is?!
‘Ja.’ is het enige wat ik uit mijn keel krijg.
‘Wanneer?’
‘Zo snel mogelijk.’
Mama staat op en loopt naar het aanrecht. Ze pakt een kopje water, neemt een slok en staart dan door het keukenraam naar buiten, richting de ondergaande zon boven het meer.
Na wat een eeuw lijkt heb ik mijn stem weer gevonden.
‘Mama, je wist toch dat ik hier niet zou blijven? Ik heb altijd al auteur willen worden en wonen in New York. Mijn verhalen worden goed gelezen en ik krijg steeds meer belangstelling van uitgeverijen.’
‘Dat is geen leven!’
‘Dat is het wel mama! En het is MIJN leven! Jij wilt dat leven niet en dat eist ook niemand van je, maar jullie mogen niet van mij verlangen dat ik netjes op het pad blijf dat jullie voor me hebben gemaakt. Ik wil dat niet!’
‘Jouw toekomst ligt hier, bij ons. Je vader is al verdrietig om het feit dat we geen zoon hebben gekregen en nu doe je ons ook nog dit aan?…’
‘Auw.. Nou, weet je mam, het spijt me dat ik niet ben geworden wat jij in de planning had. Maar misschien moet je dan zelf veranderen in dat wat je van mij verlangd. Ik ga nu mijn droom leven en doen wat mijn hart wil dat ik doe.’
Mama begon te huilen en mijn hart brak. Ik was zo kwaad, zo gekwetst! Wat kon ik er aan doen dat ik hun enige kind en een meisje was?
Het zal je niet verbazen dat we sinds dat gesprek niet zo goed door één deur konden. Een paar weken later heb ik mijn koffer gepakt.
Mijn vader zei niets terwijl ik hem gedag zei en hem een kus op zijn wang gaf. Hij vertrok geen spier, maar zijn ogen spraken boekdelen die ik liever niet deel met je. Het deed pijn..
Daarna kregen we langzamerhand weer contact.
En nu zitten we hier. Danny, mama, papa en ik. We zijn gekomen om hun te vertellen over de bruiloft en hun de kaart persoonlijk te geven. Gelukkig doet papa normaal en er zijn nog geen pijnlijke vragen of opmerkingen over tafel gegooid. Maar ik weet dat we bijna bij het deel zijn dat pijnlijk kan worden als we ons niet aan de afspraak houden.
‘Wat doe je voor werk, Danny? Ik neem aan dat je mijn dochter kan onderhouden?’
Dat is de vraag die ik bedoel…
‘Euhm, pap. Ik kan echt wel voor mezelf zorgen hoor.’
Danny grinnikt en wuift mijn opmerking weg.
‘Geen probleem, mijn lief. Ik snap je vader’s ongerustheid. Dat zou ik ook hebben als mijn dochter zo ver weg zou verhuizen.’
Hij kijkt me veelbetekenend aan. Hier hebben we het uitgebreid over gehad. Danny richt zijn aandacht weer op mijn vader, die moeite blijkt te hebben om Danny recht aan te kijken. Het zal wel door de kleur van zijn ogen komen. Sommige mensen blijken daar niet mee om te kunnen gaan.
‘Inderdaad kan Emmy voor zichzelf zorgen, helemaal nu ze een vast contract heeft bij een vooraanstaande uitgeverij en voor hen een serie boeken mag schrijven.’
Verbaasd kijken mijn ouders me aan. Ik voel me blozen en staar naar mijn handen die op de tafel liggen. Gelukkig blijft Danny praten, waardoor ik mijn ademhaling weer rustig kan krijgen.
‘Maar ik zal zeker goed voor haar zorgen. Wat mijn baan betreft, ik verzorg begrafenissen. Ik werk op de begraafplaats.’
Het wordt ijzig stil wanneer twee gezichten langzaam wit wegtrekken.
‘Maar je woont in de stad, toch?’ mama kijkt me vragend aan. Ik voel me schuldig omdat Danny al zoveel heeft verteld en neem, al dan niet met tegenzin, het woord.
‘We wonen aan de rand van New York. Het huis staat op de begraafplaats, zodat Danny altijd snel ter plaatse is. Dagelijks onderhoud hij de graven en is hij tuinier daar.’
Het voelt vreemd maar zo makkelijk om over mijn leven met Danny te liegen. Geen zorgen, het is niet helemaal gelogen. Dat hij werkt op de begraafplaats is waar. Maar dat is niet het enige wat hij doet. Over dat deel van mijn leven zal ik altijd moeten zwijgen.
Danny kijkt me verliefd aan aan en zijn ogen lijken helderder te gloeien, waardoor ik kriebels in mijn buik krijg. Ik zal mijn ouders maar niet vertellen over hoe ik aan de ideeën ben gekomen voor het boek dat ik nu aan het schrijven ben.
Wees de eerste om te reageren